Κλαίν’ οι πέρδικες στα πλάγια, κλαίνε τον καημό
Ν’ έκλαιγα κι εγώ ο καημένος τον ξεχωρισμό
Ξένε μου που πας στα ξένα, γρήγορα να ’ρθείς
Γιατί ΄δω που μ’ αφήνεις, με παντρεύουνε
Άντε και μου δίνουν άντρα γέρο, εκατό χρονών.
Που με δέρνει κάθε βράδυ για τα στρώματα
Λέει και κάθε μεσημέρι για κρύο νερό.
Πολυφωνικό τραγούδι, όπως τραγουδήθηκε από το Πολυφωνικό του Παρακάλαμου σε εκδήλωση του Πολυφωνικού Καραβανιού το 2002 στο Ριάχοβο. Δισκογραφήθηκε παλαιότερα από το Πολυφωνικό των Kτισμάτων. Μια παραλλαγή του από το Βαβούρι της Μουργκάνας, από τη συλλογή του Λ.Α. Νάτση:
Κλαιν οι πέρδικες στα πλάγια, κλαίνε τον καημό.
Έκλαιγα κι εγώ(ν) η μαύρη τον ξεχωρισμό,
πως θα χωριστούμ’ αγάπη τώρα εμείς τα δυο;
– Ξένε μου, που ’σαι στα ξένα και στα μακρινά
(λέει) αν το ’χεις να ’ρθεις, έλα, για δεν έρχεσαι;
Γιατ’ εμένα οι γονείς μου με βαρέθηκαν
(λέει) με τάζουν με παντρεύουν και με προξενούν.
Άντρα γέροντα μου δίνουν και παράγερο.
(λέει) δεν το ’χω που είναι γέρος, είναι κι αράθυμος
(λέει) δυο ώρες νύχτα με σκώνει για κρύο νερό
(λέει) βαρύ σίκλο μου δίνει κι άλυσο κοντό
για ν’ αργήσω να γεμίσω να ’βρει αφορμή.
Κόβω η μαύρη την πλεξούδα κι έσμιξαν την αλυσίδα
κι έβγαλα νερό του γέρου και παράγερου, πουλί μου.