Σε τούτην τάβλα που ήμαστε, σε τούτο το τραπέζι
αχ, τον άγγελο φιλεύουμε και το Χριστό κερνάμε
αχ, και την κυρά την Παναγιά πολύ την προσκυνάμε
αχ, να μας χαρίσει τα κλειδιά, κλειδιά του παραδείσου
ν’ανοίξω τον παράδεισο να μπω να σεργιανίσω
να δω τους νιους πώς δέρνονται(?), τους γέρους πώς κοιμούνται
αχ, να ιδώ και τα μικρά παιδιά πώς κάνουν δίχως μάνα
αχ, πώς παίζουν το χρυσόμηλο κι αλησμονούν τη μάνα
Μα ‘να μικρό, πολύ μικρό, μικρότερο απ’ τ΄αλλα
μέρα και νύχτα δέρνεται, τη μάνα του γυρεύει
Πάρ’ το Χάρε και σύρε το στη μάνα του να πάει
Αχ, να ‘τανε πώς να γύριζαν οι πεθαμένοι πίσω
Δεν κλαιν οι μάνες για παιδιά και τα παιδιά για μάνες
Τραγούδι από συλλογική επιτόπια καταγραφή του Πολυφωνικού Καραβανιού στο 2018 στην Καστάνιανη Πωγωνίου, με την Βασιλική Νάτση. To τραγούδι απαντά σε διάφορες παραλλαγές, ανάλογα με την περιοχή και το χωριό. Η συγκεκριμένη έχει μεγάλες αναλογίες με τον τρόπο που το ερμήνευσε το πολυφωνικό της Κοσσοβίτσας (χωριό αντικρινό της Καστάνιανης, στην άλλη πλευρά των συνόρων) σε Μεγάλη Γιορτή Πολυφωνικού Τραγουδιού στο Θέατρο Πέτρας. Τo πολυφωνικό της Δερβιτσάνης, απαρτιζόμενο κυρίως από την οικογένεια Δέδε, το τραγουδούσε συχνά με τους ακόλουθους στίχους:
Σε τούτη την τάβλα που ’μαστε, σε τούτο το τραπέζι,
τον άγγελο φιλεύουμε και το Χριστό κερνάμε
Και την κυρά την Παναγιά πολύ την προσκυνάμε.
να μας χαρίσει τα κλειδιά, κλειδιά του Παραδείσου.
Ο Γρηγόρης Κατσαλίδας στη συλλογή του «Δημοτικά τραγούδια Βορείου Ηπείρου» συμπεριλαμβάνει τρεις παραλλαγές του ίδιου τραγουδιού, ανάμεσά τους και τούτη που μνημονεύει ως προερχόμενη από τα Ριζά – χωριό Λεσινίτσα:
Σε τούτη(ν) τάβλα που ’μαστε,
σε τούτο το τραπέζι,
τον άγγελο φιλεύουμε
και το Χρίστο κερνούμε
και την χρυσή την Παναγιά,
όλοι την προσκυνούμε,
να μας χαρίσει τα κλειδιά,
κλειδιά του Παραδείσου
να κόψουμε τον άλυσο,
να βγουν οι αλυσομένοι,
για να τους περιμένομε,
στο τρίχινο γιοφύρι
Κι ο άλυσος δεν κόβεται,
πο’ ’χει την αλυσίδα.