Από πέρα απ’ το ποτάμι,
μωρ’ Μαρώ μωρ΄ Μαρίνα (2)
μάραντος και ντρεντελίνα.
Κάθονταν Ρωμιός και Τούρκος,
μωρ’ Μάρω μωρ’ Μαρίνα (2)
μάραντος και ντρεντελίνα.
Τον Ρωμιό τον λένε Γιάννο
μωρ’ Μάρω μωρ’ Μαρίνα (2)
μάραντος και ντρεντελίνα.
Και τον Τούρκο Σουλεϊμάνο
μωρ’ Μάρω μωρ’ Μαρίνα (2)
μάραντος και ντρεντελίνα.
Είχ’ ο Γιάννος μια κοπέλα,
μωρ’ Μάρω μωρ’ Μαρίνα (2)
μάραντος και ντρεντελίνα.
Πoυ τη λέγανε Ζαχάρω
μωρ’ Μάρω μωρ’ Μαρίνα (2)
μάραντος και ντρεντελίνα.
Δεν τη δίνω τη Ζαχάρω
μωρ’ Μάρω μωρ’ Μαρίνα (2)
μάραντος και ντρεντελίνα.
Θα τη δώσω εγώ στο Γιάννο
μωρ’ Μάρω μωρ’ Μαρίνα (2)
μάραντος και ντρεντελίνα.
Τραγουδήθηκε έτσι από το πολυφωνικό σχήμα «ΠΩΓΩΝΙ», που απαρτιζόταν από άντρες από το Χλωμό και γυναίκες από την Πολύτσανη, σε εκδήλωση του Πoλυφωνικού Καραβανιού το 2000 στη βυζαντινή Οσδίνα. Πρόκειται για διαδεδομένο τραγούδι που έχει δισκογραφηθεί, για πρώτη φορά, από το Πολυφωνικό των Κτισμάτων στην έκδοση «Πολυφωνικό της Ηπείρου» («Πάπιγκο», «Λύρα» 1994). Μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του περιέχεται στο βιβλίο του Χρήστου Μάτσια από τα Κτίσματα «Πωγώνι, Δερόπολη – Ήθη κι έθιμα»:
Από πέρα από το ποτάμι,
μωρ’ λιουλιέ, μωρ’ μπεκιάρω,
μωρ’ κοντή Λεσκοβικιάρω.
Κι από δώθε το πλατάνι,
μωρ’ λιουλιέ μωρ’ μπεκιάρω,
μωρ’ κοντή Λεσκοβικιάρω.
Κάθονταν Ρωμιός και Τούρκος,
μωρ’ λιουλιέ, μωρ’ μπεκιάρω,
μωρ’ κοντή Λεσκοβικιάρω.
Τον Ρωμιό τον λένε Γιάννο,
μωρ’ λιουλιέ, μωρ’ μπεκιάρω,
μωρ’ κοντή Λεσκοβικιάρω.
Και τον Τούρκο Σουλεϊμάνο,
μωρ’ λιουλιέ, μωρ’ μπεκιάρω,
μωρ’ κοντή Λεσκοβικιάρω.
Είχε ο Γιάννος μια κοπέλα,
μωρ’ λιουλιέ, μωρ’ μπεκιάρω,
μωρ’ κοντή Λεσκοβικιάρω.
Που την λέγανε Ζαχάρω,
μωρ’ λιουλιέ, μωρ’ μπεκιάρω,
μωρ’ κοντή Λεσκοβικιάρω.
Θέλει ο Τούρκος να την πάρει,
μωρ’ λιουλιέ, μωρ’ μπεκιάρω,
μωρ’ κοντή Λεσκοβικιάρω.
Να την κάνει Τουρκοπούλα,
μωρ’ λιουλιέ, μωρ’ μπεκιάρω,
μωρ’ κοντή Λεσκοβικιάρω.
– Δεν στη δίνω Σουλεϊμάνο,
μωρ’ λιουλιέ, μωρ’ μπεκιάρω,
μωρ’ κοντή Λεσκοβικιάρω.
Είσαι Τούρκος την τουρκεύεις,
μωρ’ λιουλιέ, μωρ’ μπεκιάρω,
μωρ’ κοντή Λεσκοβικιάρω.
