Κάτω στα Λιβαδάκια, Θανάσω, κάτω στα κίτρινα,
μας κλέψαν την Θανάσω, μια έμμορφη βραδιά
– Δεν έσκούζες ωρ’ μαύρη Θανάσω, γιατί δεν (β)ούρλιαζες
– Τι να σκουζα η μαύρη, μωρ’ μάνα, το τι να (β)ούρλιαζα
το στόμα μου δεμένο, μωρ’ μάνα, μαντίλι στο λαιμό
κι ο σκύλο Κωνσταντίνος, μωρ’ μάνα, χτυπούσε κοντακιές
– Τράβα Θανάσω, τράβα καημένη, να βγούμε στο βουνό
τι να τραβήξω η μαύρη μωρ’ μάνα, είμαι ξυπόλυτη.
– Τράβα Θανάσω, τράβα καημένη κι εκεί ποδένεσαι
θέλεις παπούτσια βάλε Θανάσω, θέλεις ποδήματα.
Οι στίχοι που τραγουδήθηκαν από το Πολυφωνικό του Παρακάλαμου στην εκδήλωση του Πολυφωνικού Καραβανιού το 2004 στο Παλιό Μαυρονόρος. Έχει τραγουδηθεί σε πλήθος εκδηλώσεων αλλά και με μικρές στιχουργικές παραλλαγές, όπως, για παράδειγμα, από τις Παρακαλαμιώτισσες αδελφές Όλγα Μπίκα και Φρόσω Χαρίση σε επιτόπιες καταγραφές και εκδηλώσεις του Πολυφωνικού Καραβανιού:
Κάτω στα Λεβαδάκια, Θανάσω μου, κάτω στα κίτρινα.
Ήτανε τρία αδέρφια – Θανάσω, τα τρία κλέφτικα,
μας κλέψαν την Θανάσω, απόψε μια βραδιά…
Το ίδιο θέμα έχει το τραγούδι «Του Μάη είν΄ τα λουλούδια, τ΄ Απρίλη οι δροσιές», διαδεδομένο ιδιαίτερα στα χωριά της Άνω Δερόπολης. Πρόκειται για ένα δείγμα δημοτικού τραγουδιού που αφηγείται μια ιστορία κακοποίησης.
